Zaburzenia obsesyjno- kompulsyjne nie są sprawą tylko osoby chorej, ponieważ dotykają również członków rodziny, relacji interpersonalnych w pracy, w szkole czy w innych sytuacjach społecznych.
Jeśli ktoś z bliskich dla ciebie osób cierpi na OCD spróbuj dowiedzieć się więcej o tej chorobie i postaraj się zrozumieć jej problem. Bądź jej uważnym i wspierającym przyjacielem na drodze procesu zdrowienia.
Dlatego:
1. Postaraj się znaleźć czas, aby zebrać jak najwięcej wiarygodnych informacji na temat OCD, przyczyn i sposobów radzenia sobie z chorobą.
2. Postaraj się szczerze porozmawiać z osobą chorą o tym jakie ma potrzeby i obawy związane z chorobą, a także jak według ciebie OCD wpłynęło na wasze życie i wasze relacje.
3. Wspieraj osobę chorą w wyborze sposobu leczenia i bądź cierpliwy w oczekiwaniu na efekty terapii.
4. Pamiętaj, że osoby chore na OCD mają trudność w panowaniu nad swoimi impulsami, myślami i zachowaniem z uwagi na zaburzoną równowagę chemiczną i zaburzone procesy związane z funkcjonowaniem mózgu.
5. Powstrzymaj się od niezbyt konstruktywnej krytyki, nie osadzaj i nie pouczaj bliskiej ci osoby, nie odnoś się do niej sarkastycznie jeśli nie spełnia twoich oczekiwań- szczególnie w zakresie realizacji programu terapii i postępów w leczeniu. Mów o tym co czujesz w związku z zachowaniem osoby chorej, ale nie obwiniaj jej za chorobę, bo nie jest ona przecież wyborem pacjenta.
6.Choroba ma charakter przewlekły. Spodziewaj się też nawrotów i remisji. Praca nad obsesjami i kompulsjami czasami przypomina rytm tańca, w którym naturalne jest robienie dwóch kroków do przodu i jednego do tyłu. Nie ulegaj więc zniechęceniu i pesymizmowi!
7.Staraj się dostrzegać i doceniać, a przede wszystkim staraj się głośno chwalić nawet najmniejsze przejawy wskazujące na robienie przez osobę chorą postępów w leczeniu! Przyjmuj optymistyczną postawę najczęściej jak tylko będziesz potrafił!
8. Nie obwiniaj się z powodu choroby bliskiej ci osoby. To nie ty ją wywołałeś! Uznaj, że czynniki spustowe mają charakter zmian genetycznych czy biologicznych, będących poza twoja kontrolą, które zostały aktywowane w sytuacji doświadczania przez osobę chorą silnego stresu.
9. Objawy OCD są irracjonalne, nieprzewidywalne i niekonsekwentne. Nie miej więc poczucia winy, że nie jesteś w stanie ich przewidzieć. Poczucie winy czy wstydu pozbawia cię energii niezbędnej do udzielania przez ciebie wsparcia osobie chorej.
10. Jeśli zostaniesz poproszony o pomoc w wykonywaniu zadań terapeutycznych zaleconych osobie chorej na OCD- udziel jej swojego mądrego wsparcia w procesie zmiany. Nie wyręczaj pacjenta z wykonania pracy, nie ulegaj, ale wspieraj swoim rozsądnym, spokojnym, rzeczowym i konsekwentnym towarzyszeniem.
11. Podczas terapii psychologicznej osoby chore na OCD konfrontują się ze swoimi lękami, natrętnymi myślami i rytuałami. Jest to dla nich bardzo trudny czas, związany z doświadczaniem niepokoju, ryzyka i niepewności co do jakości ich życia. Jest to też czas uczenia się brania odpowiedzialności i akceptowania niepewności przez pacjenta na ścieżkach swojego życia. Staraj się więc niczego za bardzo nie ułatwiać, nie przyspieszać, ale też niczego nie utrudniaj. Rozsądnie wspieraj bliską ci osobę w procesie terapii.
12. Pamiętaj, że to OCD jest wrogiem a nie osoba, która cierpi na to zaburzenie! Skoncentruj się więc na wspólnej walce z chorobą! Wspieraj i zachęcaj bliską ci osobę do wytrwania w terapii, do systematycznego wykonywania ćwiczeń terapeutycznych, zminimalizuj stres w rodzinie, wprowadź i konsekwentnie realizuj zasady zdrowego stylu życia.
mgr Renata Buczyńska